Wanneer mij, bijvoorbeeld door middel van een televisieshow, gevraagd wordt geld te geven aan een goed doel start in mijn hooft altijd hetzelfde verhaaltje:
Ik wil best een briefje van 10 euro afstaan, maar dan moet dat geld wel echt aankomen bij hulpbehoevende mensen. Ik wil dat mijn briefje van 10 euro diezelfde avond nog in het 8 uur journaal terug te zien is wanneer een lieve, betrokken hulpverlener dat briefje van 10 euro aan een kindje geeft dat zit te huilen. Dat kindje wil ik dan vervolgens met dat briefje van 10 euro naar een buurtwinkeltje zien lopen waar het dekens koopt zodat het hele gezin vanaf dat moment lekker warm kan slapen en waar het eten koopt zodat het gezin die avond iets heeft om naar binnen te werken. Mijn briefje van 10 moet levens gaan veranderen.
Probleem
Ik vertrouw die grote organisaties en stichtingen nooit zo goed. Dat heeft natuurlijk ook voor een deel te maken met de hoge salarissen van directeuren. Ik begrijp wel dat de organisatie in z'n geheel ook gewoon staande gehouden moet worden; alle goederen moeten vervoerd worden, kantoren moeten betaald worden en bedrijfsauto's moeten aangeschaft worden. Maar dan niet van mijn geld. Koop dan geen bedrijfsauto en ga vergaderen in de bieb, het geld dat je over houdt kan dan weer naar het goede doel. Ik zie het al gebeuren.
Dan geef ik een briefje van 10 en dan gaat dat waarschijnlijk naar het potje van de vervoerskosten. De chauffeur die op z'n dooie gemak in z'n vrachtwagentje vol voedsel naar het rampgebied rijdt stopt halverwege bij een tankstation, wandelt naar het bijbehorende wegrestaurant, trekt Mijn briefje van 10 euro uit z'n broekzak en koopt er een fels cola, een saussijzenbroodje en rol drop voor.
Dat is het dus. Dat is waarom ik niet geef aan die massale, grote goede doelen acties. Ik weet best dat dat allemaal betaald moet worden, echt waar, die vrachtwagen met eten komt niet vanzelf in dat rampgebied, maar betaal dat dan niet met mijn geld. En betaal het loon van de directeuren ook niet met mijn geld. Natuurlijk moeten die stichtingen wel aangesloten zijn bij het cbf zodat je kan zien dat ze verantwoord bezig zijn, maar ik ben het niet zo eens met die eisen. Mag wat mij betreft wel een tikkeltje strenger.
Oplossing
Met een groep vrienden hebben wij een sponsorkindje uit Uganda. Ideaal voor mensen zoals ik; je schrijft brieven, krijgt handgeschreven brieven terug met foto's waarop te zien is dat ze groeit. Een poosje terug kregen we een brief met het nieuws dat ze een matras had gekocht van het extra geld dat wij hadden gestort. Aan de brief zat een foto waarop ze, glimlachend van oor tot oor, met een matras in haar handen stond.
En dan komt misschien niet precies al het geld bij dit meisje aan, maar dat maakt niet uit. Het is een super kleine stichting dus ik vertrouw ze, mijn sympathie hebben ze, en de kwaliteit van leven van dit meisje wordt zichtbaar verbeterd. Met onze hulp kan ze naar school en wordt haar familie ook een beetje geholpen. Met dat geld heeft zij een toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten